Nga BUJAR QESJA, Mjeshtër i Madh
Lajmi është shumë i dhimbshëm. Një nga korifejtë e qytetarisë durrsake, pa më të voglën mëdyshje etaloni apo modeli i saj, Selami Dakoli, na la në moshën 80-vjeçare. Sela – i urtë, fisnik, human, i qetë, i dhimbshëm, pika më referuese e jona – nuk mundi të përballonte sëmundjen rebele të diabetit. I mbyllur prej kohësh në shtëpi, me dritën e shuar të të vetmit sy, në mes të librave dhe kujtimeve gjithnjë të çmuara, dha frymën e fundit.
Selami Dakoli, “për t’u pirë në kupë”. I miri i Dakolëve autoktonë durrsakë, Sela apo Mikja, mbeti deri në fund përfaqësues i denjë dhe i merituar i tyre. Dakoli im ka shkruar edhe libra mbi urtësinë. Por sa lexonte? Pambarimisht. Kjo e ka bërë të mençur, të pranueshëm dhe të preferueshëm në shoqëri. Po e mundonte shumë diabeti.
Inxhinier nga profesioni dhe nënkryetar i Bashkisë së Durrësit për disa vite. Burrë më të mirë, më të ndershëm, më të sinqertë, më të dashur, më të respektuar, më durrsak – mos lodhemi, nuk kemi për ta gjetur.
Në Durrës, Selami Dakoli njihet si njeri i punës dhe i përgjegjësisë. Në periudhën kur mbajti detyrën e nënkryetarit të Bashkisë, nuk ishte thjesht administrator. Mbeti njeriu që dëgjonte, që kuptonte, që zgjidhte me mirësi hallet e mëdha të njerëzve. Ishte gjithmonë i kujdesshëm në fjalë, i saktë në vendimmarrje dhe i drejtë në gjykim. Nuk e kërkoi kurrë pushtetin për vete. E kuptonte atë vetëm si mjet për t’u shërbyer të tjerëve. Dhe ndoshta për këtë arsye do të kujtohet gjithë kohën me respekt nga të gjithë ata që patën fatin ta njohin nga afër.
Në rrethin e miqve të tij, Selamiu ishte rrëfimtar i hollë, bashkëbisedues i këndshëm dhe dëgjues i shkëlqyer. Kishte humor të hollë, por kurrë thumbues. Kishte mendim kritik, por gjithmonë të shprehur me elegancë. Kishte mënyrë të rrallë për të të bërë të reflektosh, pa të imponuar mendimin e vet. Ishte, në kuptimin më të plotë të fjalës, një zotëri durrsak – i rritur me kulturën e qytetit, me edukatën e familjes së mirë dhe me ndershmërinë e brezave të vjetër.
Pas daljes në pension, Selami Dakoli nuk u shkëput nga jeta publike. Vazhdoi të ishte aktiv në shoqëri, duke ndjekur me interes zhvillimet e qytetit, duke këshilluar, duke ndihmuar të rinjtë, duke lënë gjurmë me shembullin e vet. Gjithmonë ishte aty, në heshtje, me praninë e njeriut që di të vlerësojë dhe të motivojë. Në çdo takim sillte qetësi, në çdo bisedë sillte mendim, në çdo shoqëri sillte dritë.
Selami Dakoli ushqehej me mendimin e mirë, me reflektimin, me urtësinë e njerëzve të mëdhenj, por dinte edhe ta përkthente atë në jetën e përditshme. Për të, jeta kishte kuptim vetëm nëse njeriu ruante ndershmërinë, dashurinë dhe dinjitetin. Këto tri shtylla ishin boshti i ekzistencës.
E donte familjen, punën, miqësinë, çdo marrëdhënie njerëzore… por nuk e shihje kurrë të ankohej. Ishte njeriu që vuajtjen e ktheu në forcë të brendshme, në urtësi, në reflektim. Nuk dorëzohej dhe bënte betejë me të ligën. Edhe kur shëndeti nisi ta vinte në provë, qëndroi me dinjitet e përulësi, pa u ndjerë, pa kërkuar mëshirë, vetëm me mirësinë e natyrshme që e shoqëroi gjithë kohën.
Shkroi shumë libra. Njërin prej tyre, më të mirin – “Perla urtësie” – Selami Dakoli e kishte derdhur me gjithë mësimet e jetës, nga përvoja qytetare dhe nga marrëdhëniet me njerëzit. Ishte libri i njeriut që kishte parë shumë, që kishte kuptuar më shumë, por që kurrë nuk e kishte humbur besimin. Nuk ishte libër për t’u lexuar një herë e për t’u lënë në raft, por udhërrëfyes i përhershëm për këdo që kërkon të jetojë me urtësi, maturi dhe dashuri.
Por ajo që më trishtoi, ishte dukuria fizike që e bënte të vuante mikun tim të mirë, të ëmbël dhe me shpirt të pafund mirësie. Pa u ankuar, pa u qarë, por me të folmen me ton të ulët dhe të zakonshmen, më shpjegoi:
– Me njërin sy, Bujar, mik i hershëm dhe shumë i respektuar për mua, nuk shikoj fare, njëqind përqind. Ndërsa me tjetrin, vetëm 20 përqind. Dhe me këtë shikim, si një qiri në tretje, arrita ta shkruaj këtë libër.
Nuk kishte ankesë, nuk kishte mllef. Kishte vetëm qetësi prej njeriu që e pranon jetën si dhuratë dhe sprovë njëkohësisht.
“Zoti më ka falur shumë më tepër sesa më ka marrë,” – më tha me atë zërin e tij të ngrohtë, që të mbetej në mendje për orë të tëra. Dhe aty ku shumëkush do të ishte dorëzuar, ai kishte zgjedhur të krijonte, të shkruante, të përçonte dritë.
Nuk vura re asnjë shenjë ankimimi në zërin e tij. Përkundrazi, fliste me qetësinë e një njeriu që e kishte pranuar jetën në të gjitha ngjyrat e saj, të ndritshme e të errëta, pa u dorëzuar kurrë.
“Më mban gjallë fjala e bukur, mendimi i mirë dhe dashuria për njerëzit,” – më tha atë mbrëmje. Dhe kjo fjali sot më kumbon si testament i shpirtit të madh, më mbeti në mendje si përkufizim i njeriut: një mendje e kthjellët, një zemër e pastër, një shpirt i ndritur, që shihte më shumë përmes ndjenjës sesa syrit.
Selami Dakoli i bënte njerëzit më të mirë, më të kthjellët, më të ndjeshëm ndaj bukurisë së jetës. Përpiqej të sillte dritë aty ku kishte mjegull, të nxirrte mirësinë aty ku kishte ftohtësi, të kujtonte se njeriu vlen për atë që jep, jo për atë që merr.
Do të kujtojmë gjithnjë Selami Dakolin. Edhe pse me dritën e kufizuar të shikimit lexoje e përpiqeshe me forca që të shtonin besimin, ajo dritë e syve të tu më duket si një pishtar që me siguri do të ndriçojë rrugën e mosharresës tënde. Perlë mbi perlë ishte puna jote shembullore, përpjekjet e tua, prej një njeriu dhe intelektuali realisht të veçantë.
Tani, kur nuk je më fizikisht mes nesh, mbetet përjetësisht ajo dritë e butë, ajo fisnikëri që s’ka nevojë për zhurmë. Sepse njerëz si Selami Dakoli nuk ikin – ata shndërrohen në kujtime të bukura, në shembuj frymëzues, në udhërrëfyes për brezat që vijnë.
Durrësi do ta kujtojë me mirënjohje, me respekt dhe me dashuri të sinqertë djalin e tij të dashur – njeriun e butë që foli më shumë me heshtjen, njeriun që e pranoi dhimbjen e pamerituar në jetë, për të na lënë më të bukurën e tij: MODELIN.
