Në një pasdite të ftohtë në Elbasan, nën një shi që binte si me litarë, tribunat e “Elbasan Arenës” u zbrazën dalëngadalë. Por mes pikat e ujit dhe zhurmës së erës, një figurë e vogël qëndroi e palëkundur: një djalë vetëm 8-vjeçar, i quajtur Muhamed.
I ngritur mbi supet e babait të tij, i mbështjellë me një shall të verdhë e blu, ai nuk e mendoi për asnjë çast të largohej. Nuk e trembi shiu, nuk e ftohu era. Sepse për të, ajo nuk ishte thjesht një ndeshje — ishte një përjetim.
Skuadra e tij e zemrës, Elbasani, po përballej me Egnatian nën një mot të pamëshirshëm. Por, ndërsa të rriturit fshiheshin nën çadra apo kërkonin strehë, Muhamedi qëndronte atje, me sytë që nuk e lëshonin fushën. Në atë moment, ai përfaqësonte diçka më të madhe se vetja: shpirtin e tifozërisë së pastër, që nuk njeh kushte, nuk njeh humbje, nuk njeh mot të keq.
Ky imazh i një fëmije që sfidon shiun për të mos e braktisur skuadrën e tij është një kujtesë e rrallë e asaj që futbolli vërtet përfaqëson: besnikëri, dashuri dhe qëndresë.
Në një kohë kur shumë tifozë ndjekin vetëm fitoret, një djalë 8-vjeçar na mësoi se dashuria për ekipin nuk është e kushtëzuar nga rezultati, por nga përkatësia. Ai nuk e dinte nëse Elbasani do të fitonte apo humbiste, por dinte se vendi i tij ishte aty — pranë skuadrës, në shi, në çdo sekondë të lojës.
Dhe ky gjest i vogël nuk kaloi pa u vënë re.
Të nesërmen, në seancën stërvitore të radhës, lojtarët dhe stafi i Elbasanit e ftuar Muhamedin në fushë. Aty, mes buzëqeshjeve dhe duartrokitjeve, ai mori një bluzë të skuadrës, dhuratë simbolike për tifozi më të vogël, por ndoshta më të madh në shpirt.
Në atë moment, djaloshi u kthye në një simbol të dashurisë së pastër për sportin — një kujtesë se futbolli nuk është vetëm garë, por lidhje shpirtërore mes ekipit dhe njerëzve që e duan.
Ky veprim i thjeshtë, që ndoshta do të harrohej nga shumë, për Elbasanin u bë një moment identiteti. Një djalë që nuk mbushi ende dhjetë vjeç u kthye në shembull për qindra të tjerë: si të jesh tifoz me zemër, jo vetëm me duart që brohorasin pas një goli.
Sepse tifozi i vërtetë nuk është ai që vjen kur skuadra është e para në tabelë, por ai që qëndron edhe kur shiu nuk pushon, kur fushën e mbulon balta, e kur shpresa duket e zbehtë.
Në kohët e sotme, kur dashuria për futbollin shpesh matet me rezultatet apo me famën, Muhamedi na kujtoi një të vërtetë të harruar: dashuria e vërtetë për skuadrën lind në zemër, jo në klasifikim.
Ai nuk kishte as flamur, as pankartë, as mikrofon — kishte vetëm një zemër që rrihte fort për ngjyrat verdheblu. Dhe ndoshta për këtë arsye, imazhi i tij mbi supet e babait, nën shiun e dendur, do të mbetet gjatë në kujtesën e qytetit.
Në fund, Elbasani fitoi më shumë se një ndeshje apo një tifoz të ri. Fitoi një histori — një kujtesë se çfarë do të thotë të jesh pjesë e diçkaje më të madhe se vetja.
Sepse, në fund të fundit, dashuria për ekipin nuk zbehet nga shiu. Përkundrazi, aty forcohet. Dhe ndonjëherë, është një fëmijë 8-vjeçar që duhet të na e kujtojë këtë.
albaniaexpress.al
