Nga Shkëlzen Henkoja
Ka shkrime që lindin nga detyra dhe të tjera që lindin nga zemra. Kjo është një histori që nuk erdhi nga lajmi, por nga ndjenja e ngrohtë, e thellë, personale. Është rrëfimi i një biri për vendin e tij, për një fshat të vogël me emër të madh në shpirtin tim: Rovja e Gramshit.
Dimri në Rovje nuk zbret si stuhi. Ai vjen butë, me hapa të heshtur, si një mik i vjetër që nuk të tremb, por të fton të mendosh, të ndjesh. Bora e parë këtë vit mbuloi fshatin si një mantel i bardhë mbi supet e gjelbërta të vjeshtës, që ende nuk kishte ikur plotësisht. Ishte ai çasti i rrallë kur natyra vendos të krijojë art — një përqafim i bardhës me të gjelbrën, një kartolinë që nuk ka nevojë për fjalë.
Në Rovje, çdo shtigje ka zërin e vet, çdo kodër ka një histori, çdo pemë ka përjetuar dashurinë e stinëve. Ajri i pastër të çliron mendjen. Qetësia nuk është bosh, por është një lloj muzike e brendshme, që vetëm ata që ndalojnë për ta dëgjuar e kuptojnë.
Për dikë që vjen për herë të parë, Rovja është një zbulim. Për mua, është rikthim. Sepse unë nuk vij thjesht si gazetar, por si biri i një toke që më thërret sa herë hap dritaren e kujtesës. Çdo pamje, çdo detaj është më shumë se lajm — është mall, është kujtim, është frymëzim.
Sigurisht, rruga për në Rovje kërkon durim, sidomos segmenti i fundit që i sfidon makinat e zakonshme. Por kur arrin, kupton se nuk ke ardhur në një vend — ke mbërritur në një ndjesi. Në një copë Shqipërie të pastër, të paprekur, të sinqertë.
Nuk e di nëse ka shumë vende të tjera ku bora puth gjelbërimin me aq dashuri. Por e di që në Rovje ajo ndodh. Dhe kur ndodh, nuk mund të mos e ndash. Sepse ka bukuri që nuk mbahen vetëm për vete, sidomos kur ajo bukuri është shtëpia jote.
