Nga Vladimir Mema
Sot, Shqipëria zbret në Leskovac për një nga ato ndeshje që mbahen mend gjatë, pavarësisht rezultatit. Një duel që shkon përtej kufijve të futbollit dhe hyn në thellësinë e kujtesës historike, të krenarisë dhe të identitetit kombëtar. Nuk është thjesht një sfidë për tri pikë, as vetëm një hap drejt “Botërorit”. Është një ndeshje që bart mbi supe historinë e një raporti të ndërlikuar mes dy popujve, plagët e së shkuarës dhe aspiratat për një të ardhme të ndërtuar mbi dinjitet dhe respekt.
Kur Shqipëria përballet me Serbinë, çdo pasim, çdo duel, çdo frymëmarrje në fushë merr një kuptim tjetër. Është më shumë se sport — është simbol. Është kujtesa e asaj nate në Beograd kur një dron me flamurin kombëtar u bë shenjë qëndrese dhe bashkimi, që ndezi emocione të forta në çdo shqiptar. Është Kosova që tashmë ka skuadrën e saj kombëtare, por që sot, shpirtërisht, është aty, me vëllezërit kuqezi, në çdo britmë e në çdo shpresë.
Kjo përballje në Leskovac nuk është as hakmarrje e as urrejtje. Është dëshmi. Dëshmi se shqiptarët kanë mësuar të qëndrojnë me dinjitet, me pjekuri dhe me forcën që vjen nga historia. Kemi kaluar periudha të vështira, kemi mbartur padrejtësi, por sot jemi ndryshe. Sot, në fushë zbret një Shqipëri që nuk përkulet, që nuk frikësohet, që nuk kërkon asgjë më shumë veç respektit që meriton.
Në aspektin sportiv, kuqezinjtë e Silvinjos kanë ndërtuar një identitet të ri — të qëndrueshëm, modern dhe plot karakter. Një skuadër që luan si grup, që beson te vetja dhe që tashmë nuk njeh më komplekse. Gjimshiti, Asllani, Broja — emra që nuk luajnë vetëm për rezultat, por për flamurin, për njerëzit që i ndjekin me zemër, për fëmijët që ëndërrojnë të jenë si ata. Serbia mund të ketë stadiumin, zhurmën dhe pritjen e saj, por Shqipëria ka diçka që nuk blihet dot: shpirtin.
Dhe nëse sot vjen një fitore, ajo nuk do të jetë vetëm për renditjen. Nuk do të jetë thjesht për tri pikët që të afrojnë me “Botërorin”. Do të jetë një fitore që do të mbajë në vetvete vlerën e krenarisë, të bashkimit, të qëndresës. Një fitore që do të thotë se Shqipëria nuk është më ajo e heshtura, por ajo që flet me vepra, me lojë, me zemër.
Fitorja në Leskovac, nëse vjen, do të jetë simbol i një epoke të re — një Shqipërie që ngrihet mbi paragjykimet, që përfaqëson jo vetëm një shtet, por një komb të tërë që shpërndahet nëpër troje e diaspora, por që në momente të tilla rreh si një zemër e vetme.
Sepse po, tri pikë mund të të çojnë drejt “Botërorit”, por kjo ndeshje është më shumë se kaq. Është për respektin, për identitetin, për flamurin. Është për ata që nuk e panë dot këtë ditë, por ëndërruan gjithmonë që një ditë Shqipëria të dilte në fushë pa frikë, pa ndrojtje, me krenari.
Sot në Leskovac nuk luan vetëm Shqipëria e futbollit. Luan historia jonë. Luan krenaria jonë. Luan ëndrra e një populli që di të qëndrojë, që di të falë, por që nuk harron kurrë.
Dhe kur topi të lëvizë në fushë, çdo pasim do të jetë si një rrahje zemre.
Çdo duel, si një kujtesë.
Çdo gol, si një çlirim.
Sepse për ne, ky nuk është vetëm futboll.
Është Shqipëri. Është histori. Është identitet. Është zemër. Është kuq e zi!
