Pas më shumë se dy dekadash larg atdheut të artit të tij, Charlie Chaplin kthehet në Hollywood. Jo si aktor në një film të ri. Jo si regjisori që do të prezantojë një tjetër kryevepër. Por si legjendë, për të marrë Oscar-in Nderi, si një falenderim i vonuar nga një botë që dikur ia kishte kthyer shpinën.
Kur Chaplin ngjitet në skenë, koha sikur ndalon. Sallë e mbushur me yje, por askush nuk shkëlqen më shumë se ai plak i thjeshtë me bastun imagjinar. Duartrokitjet shpërthejnë, jo për një minutë, as për dy, por për dymbëdhjetë minuta të pafundme. Ovacioni më i gjatë që ka njohur ndonjëherë historia e Çmimeve të Akademisë.
Chaplin rri aty, i heshtur, me sytë që i lotojnë. Çdo trokitje duartash është një fjalë e pathënë, një ndjesë e vonuar, një përqafim i munguar. Hollywood-i që dikur e përzuri, atë natë i përkulej në shenjë respekti.
Nuk ishte thjesht një çmim. Ishte një letër dashurie për njeriun që i dha kinemasë shpirt, ndjesi dhe poezi. Dhe kur ai buzëqeshi mes lotëve, duke falur pa fjalë, të gjithë e kuptuan: gjeniu i heshtur kishte folur më shumë se kurrë.
